De Northern Cross Pilgrimage is afgesloten

Het is nu zondagmiddag, half vijf. De Northern Cross Pilgrimage is voorbij. De meeste pelgrims en toeristen hebben Holy Island verlaten. En zo te zien het goede weer ook. De afgelopen dagen hadden we stralend zonnig weer, maar wel een heel koude wind. Vanochtend was de wind al wat minder. Nu is de lucht geheel betrokken en lijkt er een mist te komen opzetten.

Deze dagen waren een mooie afsluiting van de pelgrimstocht. Veel tijd om met elkaar te praten, over het eiland te lopen en een cafe te bezoeken. Een heel ander karakter dan de wandeldagen ervoor. Alle pelgrims verbleven in het vakantiekamp dat de Vincentiusvereniging van Newcastle runt. Het gebouw staat naast de kleine rooms-katholieke St Aidankerk. Het is een simpele accommodatie, maar doeltreffend. Wel een koud complex, duidelijk bedoeld voor gebruik tijdens de zomermaanden, zo van april tot september. Ruim 100 vrijwilligers zetten zich in deze periode in om het huis te runnen, van de inhoudelijke leiding van de kampen tot de kook- , was- en schoonmaakploegen. Dit weekend zorgt een tiental mensen voor ons, een heerlijke luxe.
Hoeveel Northern Cross pelgrims aan de vier routes hebben deelgenomen, is mij nog steeds niet duidelijk. Maar we verbleven zeker met 50 tot 60 mensen in het huis, in alle leeftijden, van gezinnen met kleine kinderen tot jongeren en ouderen. De oudste deelnemer in onze groep, Bernard, wordt deze zomer 82.

Vrijdagavond vond de viering plaats in de kleine St Aidankerk. Maar voordat we daarnaartoe gingen, voerde een groep kinderen en jongeren  een bij tijd en wijlen humoristisch passiespel op de binnenplaats van ons verblijf op. Een mooi alternatief voor het lezen van het passieverhaal. In de kerk volgden dan de uitgebreide voorbeden en andere gebeden voor Goede Vrijdag. De viering werd afgesloten met het zingen van een achttal passieliederen.

Paaszaterdag

Zaterdag stond in het teken van de nodige vergaderingen (evaluatie van de eigen route, algemene terugblik en jaarvergadering van de Northern Cross). Maar we hadden ook tijd voor wandelingen op het eiland en ongedwongen gesprekken met elkaar.
Zaterdagavond was de paaswake in St Mary' s, de Anglicaanse kerk bij de ruine van het klooster van St Aidan en St Cuthbert. Dit is de grootste kerk van het eiland. Qua opzet was de paaswake vooral een rooms-katholieke viering, omdat Brendan Callaghan SJ dit jaar als een soort aalmoezenier deel nam aan Northern Cross. Volgend jaar zal een Anglicaanse priester zijn rol vervullen. Wel ging hij samen voor met de Anglicaanse pastoor van de lokale parochie.
Ik heb genoten van de viering. Voor het aansteken van de paaskaars verlieten we allen de kerk. Buiten op het strand vlakbij de kerk werd de paaskaars ontstoken aan een paasvuur. Vanwege de harde wind en ondanks een beschermende huls moest dit wel drie keer gebeuren. De eerste twee keren woei de vlam bijna direct uit. Daarna gingen we in processie weer de kerk in.
Bijzonder vond ik ook de in het Engels gezongen paashymne Exsultet. Ik kan mij niet herinneren die zo in Nederland ooit gehoord te hebben. In zijn preek maakte Callaghan een vergelijking tussen St Cuthbert, in wiens doodskist eeuwen later in Durham een klein evangelieboek van Johannes was gevonden, die hij kennelijk altijd bij zich droeg, en de pelgrims van de Northern Cross. De viering duurde bijna 2 1/2 uur, maar dat merkte ik pas achteraf. O ja, ik heb ook meegezongen in het gelegenheidskoortje. Bijna alle liederen waren eenstemmig, dus dat kwam mij goed uit. Ik heb deze week veel gezongen. Ga ik dat nog leuk vinden?

Eerste Paasdag

Vanochtend vond de viering van Eerste Paasdag eveneens in St Mary's plaats. Tevoren waren de kruizen versierd met narcissen en andere bloemen

,

De meeste pelgrims waren al vertrokken naar St Mary's, omdat naar verwachting de kerk propvol zou zitten met dorpsbewoners en toeristen. De kruizen moesten ook nog van het vakantiekamp naar St Mary's. Dus hebben Paul  uit Liverpool en ik ons kruis met behulp van iemand van de andere routes naar de kerk gedragen, dwars door het dorp, dat overstroomd werd door toeristen. Iona mag dan in de zomer druk zijn, Holy Island trekt nog veel meer mensen. Het was een bijzondere ervaring om het kruis aan het begin van de viering de kerk in te dragen, hoog opgeheven boven de hoofden van de mensen in de banken. Bijkomend voordeel, we mochten tijdens de viering voor in de koorbanken zitten.

Na de viering werden de kruizen naar buiten gedragen (zie foto) en vervolgens langs vijf plekken door het dorp. Op elke plek werd halt gehouden voor een korte bezinning over thema's als pelgrimeren, een groep worden/zijn, omgaan met elkaars zwakheden en sterke kanten, dankbaarheid en afscheid nemen. Tussendoor  hebben we veel gezongen. We waren inmiddels afgelost door andere kruisdragers. Bij de laatste halte stonden Karen, die deze dagen bij haar schoonzuster logeert die predikante van de URC op Holy Island is, en ik toevallig bij elkaar. De stoet zette zich al in beweging. We keken elkaar aan: zullen we het laatste stuk ter afsluiting voor onze rekening nemen? Ja dus. We hebben het kruis weer teruggebracht naar St Aidan, waar het gedemonteerd is. Volgend jaar kan het, samen met de andere kruizen, weer tijdens de Northern Cross pelgrimage gebruikt worden. Zijn en mijn tocht zit er voor 2014 op.