Northern Cross 17 april

Northern Cross Pilgrimage Donderdag 17 april

Akeld - Fenwick
Nadat we met de auto's van ons slaapverblijf weer naar Akeld gebracht waren, begonnen we aan de langste etappe. De avond ervoor hadden Elisabeth, de dochter va Catherine, haar man Michael, en hun dochters Felicity (7) en Joanne (5) zich bij ons gevoegd om de laatste dagen mee te doen. Afwisselend liepen vandaag Elisabeth en Michael een stuk mee, soms vergezeld door Felicity.
Het tempo lag wederom laag, zodat het een lange dag werd. Rond het middaguur kwamen we door Wooler. Later op de dag kwamen we langs St Cuthbert' s Cave, een van de plaatsen die aan Cuthbert wordt toegeschreven. Volgens de legende was deze grot de plaats waar hij zich soms terugtrok als het leven op Lindisfarne hem te veel werd. Als je verderloopt en over de heuvelrug gaat kan je na een kwartier gaans Lindisfarne in de verte zien liggen. De eindstreep komt in zicht!
Pas na zevenen waren we in Fenwick en moesten toen nog naar Chatton verplaatst wprden. Dichterbij was geen geschikte overnachtingsplaats gevonden. Gevoegd bij wat andere 'tegenvallers' leidde dat er toe, dat we pas om tien uur aan de seder-maaltijd begonnen, viering en maaltijd ineen.

Een pelgrimage laat je niet alleen met het heilige kennismaken. Je stuit ook op de alledaagse problemen van met elkaar samenleven, irritaties en machtsconflicten. De laatste dagen beginnen die wat te spelen. Catherine is een wat bazig typje, die zegt taken te willen delegeren, maar alles moet wel gebeuren op de wijze en het moment dat zij dat wil. Daarnaast worden we soms behandeld als kinderen, als we een stuk over een verharde weg moeten lopen. Goed, de wegen zijn wat smal, maar om met zo' n kleine groep zulke strakke afspraken te moeten maken over het lopen langs de kant van de weg, grenst aan het ridicule.
Het is maar een aantal dagen, dus valt veel te verdragen. Toch gaf het me een intense voldoening om haar gisteravond de mond te kunnen snoeren, toen ik een korte bezinnende toelichting gaf op de voetwassing die we bij wijze van avondgebed voor de sedermaaltijd hielden en zij weer een inhoudelijk commentaar wilde leveren en de leiding (of aandacht?) naar zich toe wilde trekken. Niet netjes misschien van mij, maar wel bevredigend.