Northern Cross Pilgrimage 12 april

Northern Cross Pilgrimage 1

Zaterdag 12 april. Melrose - Maxton.

Gistermiddag verzamelden de deelnemers aan de Melrose leg van de Northern Cross Pilgrimage zich in Melrose, een stadje in de Schotse Borders, het grensgebied met Engeland. Melrose is de startplaats van de St Cuthbert's Path, een lange afstandspad naar Lindisfarne. Die route is genoemd naar St Cuthbert, een Keltische heilige die in Old Melrose als jongen in het klooster is getreden en later ook abt en bisschop van Lindisfarne is geweest. Deze route van de Northern Cross Pilgrimage volgt grotendeels dit afstandspad, maar verlaat het ook geregeld vanwege geschikte goedkope overnachtingsplaatsen. We slapen in Church hall' s of dorpshuizen.

We zijn gestart met tien deelnemers. Morgenavond sluit zich nog een elfde aan, alsmede een filmmaker die de hele mandag met ons zal meelopen . Ik ben de enige buitenlander, de anderen komen allemaal uit Engeland. Vier mensen lopen voor het eerst mee met deze pelgrimstocht, de anderen hebben al vaker meegedaan. Catherine Williams, de leidster van deze route, is een van de oudgedienden. Ze heeft zelfs indertijd met de eerste Northern Cross Pilgrimage in 1974 meegedaan. Al vanaf 1947 werd er in de Goede Week een pelgrimage met een kruis gelopen in Walsingham, een bekend bedevaartoord in Engeland. Als ik het goed begrepen heb was die bedevaart een initiatief van een (oud)militair die in de Tweede Wereldoorlog gevochten had en nu voor de vrede met een kruis door Engeland trok. Ik zal dat nog eens navragen. Het doet me sterk denken aan de beginjaren van de katholieke vredesbeweging Pax Christi, toen ook geregeld Fransen en Duitsers met kruisen rondtrokken. Toeval?

De Northern Cross Pilgrimage is een afsplitsing van deze pelgrimstocht naar Walsingham. Men wilde een soortgelijke tocht maken in een wat uitdagender landschap.De Merlose leg langs grote delen van St Cuthbert's Way wordt pas sinds een jaar of tien gelopen. Het lijkt wel een beetje op een familiebedrijf. De man van Catharine leidt de Lanark leg, terwijl ook twee dochters een route leiden of anderszins een functie vervullen. Het is overigens allemaal vrijwilligerswerk.

Omdat alle bagage met drie auto' s vervoerd wordt en de chauffeurs ook meelopen is er een vernuftig logistiek systeem opgesteld, zodat dat ook lukt. Bovendien wordt er ook nog heel wat extra eetspullen meegesleept. Een en ander betekent wel, dat het 's ochtends een hele tijd duurt, eer we als groep op weg zijn. We stonden vanochtend al om half zeven op, net na negenen vertrokken we. De eigenlijke opening was met een korte viering in de ruine van Melrose Abbey. Vandaar liepen we via een pas in de Eildon Hills naar Bowden en Maxton. Twee mensen dragen telkens het kruis, die elkaar na kortere of langere tijd aflossen. Verder hebben bij toerbeurt ook twee mensen de taak om als we over verharde wegen lopen op het verkeer te letten en als verkeersregelaar te functioneren. Ik vind het een beetje overdreven met zo' n kleine groep, maar het zal wel nodig zijn. Het schijnt dat later in de week soms mensen aansluiten om een stuk mee te lopen, b.v. van de gastkerken waar we overnachten.

We hebben drie boekjes meegekregen voor gebruik onderweg, een boekje met geestelijke liederen, een boekje met wandelliederen en een boekje met de vieringen voor onderweg. Voor elke dag zij er twee vieringen gepland, bij de start en aan het eind van d dag, met daarnaast onderweg ook nog enige 'stations'. Bij toerbeurt kan iemand dan een korte overdenking geven, waarna de eerste tien minuten in stilte wordt afgelegd. Een deel van de liederen kan ik gelukkig meezingen, een enkel Ionalied, maar ook andere liederen waarmee ik al eens eerder op Iona heb kennisgemaakt. De kerkelijke achtergrond van mijn medepelgrims is mij nog niet helemaal duidelijk. In ieder geval bevinden zich onder hen een aantal rooms-katholieken en Anglicanen. De leeftijd is gevarieerd. De twee jongsten zijn twintigers, de oudste is zeker in de zeventig. Het merendeel is vrouw (zeven), we zijn met drie mannen. De loopconditie verschilt ook. Op het laatste stuk is de groep verdeeld. De vier langzaamsten liepen de officiele, kortere route. Met de anderen hebben we de route van de St Cuthbert' s Way gevolgd langs de rivier de Tweed.

Ik wil afsluiten met een tekst van G.W. Hughes, die vanochtend is gelezen.

Pilgrims must travel light, otherwise they cannot continue on their way. Their equipment is designed for the journey and they do not fill their rucksacks with unnecessary possessions, which only slow them down.

As they walk they discover other treasures, which no one can take from them: an inner peace, new ways of seeing, a delight in nature. It is because they are on the move that they make new discoveries and because they do not possess them they are able to enjoy everything.

When we stop there is always the temptation to settle down, to stay, prolong the rest, enjoy the company for longer. We may never meet again, so why not linger? We begin to feel at one with new friends. Yet, when we do leave them, we do so knowing that this oneness can never be broken.

All meetings contain an eternal element in them. We part the richer for having met each other and nothing, neither physical distance nor even death, can rob us of that gift because we are one in Christ.

G.W. Hughes: In search of a way, Ch. 6